Zwykle, gdy kupuję książki w pewnej księgarni, przychodzą fantastycznie spakowane i zabezpieczone. Aż mnie bawi wydobywanie ich z tych wszystkich „ograniczników” umieszczonych w pudełku. Prawie jak lalki do mojej kolekcji, których poprzednie właścicielki mają absolutnie cudowne pomysły na sposoby ochrony przed uszkodzeniem w czasie podróży.

I jeszcze jedno „zwykle” albo „raczej” –  nie kupuję niczego po połowie grudnia nauczona pewnym doświadczeniem totalnej wpadki. Na szczęście w otoczeniu nie mam takich ludków ani dużych, ani małych, którzy wprawialiby św. Mikołaja w kłopot, co 5 minut zmieniając potrzeby i marzenia.

Coś mnie jednak podkusiło, żeby jeszcze kilka książek zamówić w tym roku z przeznaczeniem na przyszłoroczne okazje. I dotarła paczka z ulubionej księgarni. Zawartość na zdjęciu. Czytać można, ale szkoda, że trochę „niewyględne” – utłuc narożnik książki w twardej oprawie – to trzeba się postarać. Akurat ta zostaje u mnie, ale lubię, bardzo lubię ładne książki.

No cóż, tak to już jest, gdy coś jest dla ciebie ważne dbasz o to, nie utłuczesz. A gdy jest co najmniej obojętne, upychasz, jak książka zgięta w połowie, która kiedyś znalazła się w paczce. No, o co chodzi, dotarła? Dotarła. Liczba się zgadza, czytać można? Reklamacji nie uwzględniono.

Przypomniały mi się dawne czasy – już umiałyśmy czytać i gdy byłyśmy z siostrą w księgarni z tatą, dostawałyśmy do przejrzenia książki, które wybrał, żeby sprawdzić, czy są wszystkie strony i czy nie są pozaginane albo wydrukowane do góry nogami. No co się młodsi dziwią, taki jest socjalizm.  Bywało to m.in. w nieistniejącej już księgarni ORPAN, w której bardzo lubiłam buszować – musiałam zabawnie wyglądać, w wieku podstawówkowym kartkując poważne publikacje z nauk społecznych czy historii. Długo mi ten zwyczaj został, ale od lat 90. tylko raz zdarzyło mi się kupić taką wybrakowaną książkę.

Cieszę się, że w ciągu roku w tej mojej księgarni pracują ci, dla których pakowanie książek jest ważne i rozumiem, że przed świętami potrzebne są dodatkowe ręce do pracy, niekoniecznie połączone z głową pełną literackich pasji. Jasna sprawa.

To, co ważne, zawsze będzie przedmiotem mojej uwagi i troskliwości. Jakoś sobie ten świat układam od A do Z. A co jest ważne? Czemu rogów nie poobijam ani nie złamię na pół, tylko włożę do pudełka i zabezpieczę na wszystkie sposoby?

To właśnie na tym polega, żeby nie było oryginalnie, żeby było jak zawsze. Przynajmniej u mnie. Bo obok istoty tych świąt jest też całe bogactwo skojarzeń, odniesień i wspomnień. Są one bardzo osobiste i niech takie pozostaną.

Żeby było jak zawsze musi być plan działań – ostatni tydzień rozpisany na kuchenne aktywności. Sprawdzanie, czy wszystkie składniki kupione, a potem kontrola ich jakości – dlatego zawsze ingrediencje jadalne bez obróbki kupowane są z górką – szkoda nerwów na „nie ruszaj”, „nie podjadaj” – lata praktyki w końcu owocują dobrymi rozwiązaniami.

No i potem małe stresiki przy potrawach, które robi się tylko raz w roku: czy to ciasto na pewno ma właściwą konsystencję, a robimy je zwykle z jednej czy podwójnej porcji?

Nad tym wszystkim i nad nami cudowne zapachy prawdziwego miodu, korzennych przypraw, świeżo mielonych, których nie skąpimy. Ach, ile z aromatami kojarzy się wspomnień, ale i tu ćśśś. Niech zostaną tam, gdzie ich miejsce. Niech wzruszają, zwilżą oko łezką i serce lekko ścisną. Taki jest ten czas i taki powinien być. Nie bójmy się go. Przeżywajmy.

Kupuję tylko w sieci, bo nie tracę czasu. Płacę tylko online, bo oszczędzam czas. Gotuję tylko w iksie, bo to dużo szybciej. Kupuję półprodukty, żeby nie marnować czasu.

Tik tak. Tik tak.

Nie, nie czytałam tego artykułu, nie mam czasu. Nie, nie słucham Ygreka, za długie, nie mam czasu. Umówić się na kawę? Nie, do końca miesiąca nie mam czasu. Nie będę dzwonić, napiszę sms – nie mam czasu.

Tik tak. Tik tak.

Cisza. Czas. Gdybym …

Dziękuję za czas. Ten czas.

Na zdjęciu  historia mojego życia w zegarkach.

Kobiece rozmowy przy robótkach. Szydełka śmigają, herbatki dopijają. I rozmowy. To działa. Wciąż. Kolejne stulecie.

Mam limit na internet w tygodniu. Tata mi ustawił. Muszę wybierać. A u mnie w telefonie od 22.00 do 6.00 nie ma dostępu do sieci. I jak musiałam sprawdzić rozkład jazdy, to obudziłam tatę – zabrzmiało nie bez satysfakcji nastolatkowej. I nie ma  wyrzutów nad „okropnymi rygorami”, tylko refleksja, nad czym najwięcej się siedzi w sieci. Mądrze. To działa. Wciąż!

W kawiarni mali chłopcy wymieniają się uwagami: wiesz, do mnie nikt nic głupiego nie napisze. Tata ma tak ustawione, że widzi. Mój też. Brzmi to naturalnie i z poczuciem zadowolenia, że ktoś czuwa. To działa. Wciąż!

W pewnym  miejscu zebranie dorosłych,  a obok spotkanie młodzieży. Dziewczyny kręcą się między swoją salką, a ogólnodostępną kuchnią. W pewnym momencie zaglądają do dorosłych i z wdzięcznym uśmiechem zagajają: chciałyśmy zająć chwilę, bo robiłyśmy pierniczki i chcemy państwa poczęstować. Miło. Naprawdę miło. Naturalnie i z wdziękiem. To działa. Wciąż!

Rodzicu, jeśli chcesz. Jeśli tylko chcesz. To działa. Wciąż!